sábado, 14 de junio de 2014

¿Quién nos ayudará a morir?










He tenido una conversación reciente con una chica joven que se está muriendo. Hacía tiempo que no la veía, sale poco de casa porque le agobia mucho que se le despegue la bolsa de la colostomía. Tras el papeleo burocrático me dijo que además de la colostomía le preocupaban la falta de energía y la tormenta emocional de sentir que se está muriendo. La entrevista fue larga; la escuché con atención varios minutos que me parecieron horas. Una persona que sabe que se muere se lo dice a otra. El momento era muy importante. Alguna lágrima escapó, regando sin saberlo alguna zona de mi reseco corazón. Tras escucharla ofrecí algunas soluciones para las cuestiones prácticas y la animé a contar sus sentimientos, a narrar su historia, de la manera que ella pueda. Finalmente recordé con delicadeza que mi puerta permanecerá siempre abierta. Sentí que marchó algo más aliviada, me regaló una sonrisa y salió despacio.


Al día siguiente una pregunta floreció ¿quién nos ayudará a morir? 

He acompañado a muchas personas en sus momentos finales desde mi consulta de medicina de familia. También lo hice una temporada, hace años, trabajando varios meses en un equipo de cuidados paliativos. Mi dictamen es claro: en España se suele morir mal. Las buenas muertes no son todo lo frecuentes que serían deseables. Nadie habla de ello. La muerte y lo que la rodea se esconde bajo un manto de silencio. Lo cierto es que todos hemos de pasar por ese tránsito, normalmente varias veces en la vida. Primero acompañando a los amigos, familiares o seres queridos que parten. Finalmente viviéndolo en primera persona.

¿Qué nos puede ayudar a morir?


Todo aquello que nos ayude a tener menos miedo. 

Nuestros pensamientos o ideas sobre la muerte son muy importantes. No es lo mismo acercarse a esta realidad incuestionable con un algo nivel de agobio que contemplarla tranquilo. Aun así he visto a muchos creyentes o religiosos morir muy agobiados. Las ideas no son suficientes, es necesario sentir. Sentir la suficiente paz o confianza. Lo que sí es cierto es que resulta más sencillo acercarse a la muerte viéndola como un tránsito, un cambio, que como un final absoluto. Si entendemos que antes de nacer existíamos de alguna manera (como feto, embrión, como células sexuales de nuestro padres, como código genético en nuestra familia...) algunos sentirán que seguiremos existiendo de alguna manera tras expirar (nuestra energía no se destruye se transforma, nuestra información genética tal vez siga viva si tenemos hijos, nuestras acciones e ideas permanecerán en cierta manera...). Sea como fuere lo que sí parece razonable es reflexionar sobre esto de vez en cuando aportando conciencia a una realidad que es más sano tener delante de nosotros que reprimida debajo de la mesa.


Contarlo, expresarlo, compartirlo.

Somos seres verbales, necesitamos las palabras para entender el mundo. Es preciso elaborar una narrativa de la muerte. Cada cual la suya personal. Y ha de ser compartida. Durante siglos se compartió con la familia y la tribu. Hoy apenas hay familia y no quedan tribus. Estamos muy solos, y solos morimos mal. No es cuestión de tener multitudes cerca, es cuestión de sabernos arropados, contenidos, guardados por otros. Al verbalizar empezamos a entender, damos forma a los miedos o sombras que nos amenazan para comprobar finalmente que no era para tanto, que lo que nos preocupaba lo podemos contar y al contarlo lo dominamos en cierta manera.


Arreglar los asuntos pendientes

Un amigo me contó que en una experiencia al borde de la muerte, en esos diez segundos en los que ves tu vida, lo peor fue tomar conciencia de los asuntos pendientes y saber que no puedes hacer nada. "Eso es el infierno" me dijo. Desde entonces tiene la costumbre de acostarse haciendo balance para detectar si le queda algo "pendiente". Estos asuntos son de diversa índole, práctica, económica, organizacional... pero los más importantes son afectivos o emocionales y atañen a nuestras relaciones personales. Poder hacer las paces y despedirnos en vida de aquellos que amamos es un privilegio que necesitamos ejercer, por nosotros y por ellos. Esto precisa que nos demos permiso a estar en paz y nos atrevamos a dar ciertos pasos, que en ocasiones pueden ser costosos. Una vez dados siempre merecerán la pena por toda la carga que nos quitan. 




Ser asistidos por alguien en quien confiemos. 


Cuando de joven roté por obstetricia asistí en una guardia mi primer parto. No hice casi nada. Asistir un parto (sin complicaciones) es meramente eso: asistir. Hay que poner las manos para que la criatura no se caiga y poco más. Dársela a la madre y cortar el cordón.

A la hora de morir pasa lo mismo. No hay que hacer nada extraordinario, tan solo asistir. De alguna manera ponemos las manos en un último contacto y nada más.

Es verdad que durante miles de años las mujeres han parido solas pero también es cierto que muy pronto se organizó algún tipo de asistencia al parto, primero con otras mujeres más mayores, luego con matronas expertas en estas labores. Con el momento de la muerte pasó lo mismo. Primero asistía la familia y la tribu, posteriormente surgieron los chamanes y otros especialistas dentro del ámbito de las religiones. ¿Pero qué pasa si la persona no es religiosa o no encontramos ningún experto en este ámbito?

En las últimas décadas han surgido muchos equipos de cuidados paliativos que están ayudando a que la persona en estado de enfermedad avanzada y su familia ganen calidad de vida y se preparen para el desenlace. En muchos casos también hay médicos de familia y enfermeras comunitarias que se implican con sus pacientes hasta el final. Yo siempre he defendido que la muerte suele ser mucho más llevadera en el domicilio del paciente, rodeado de aquellos que él elija. Pero esta decisión es muy personal. Hay hospitales con excelentes servicios de cuidados paliativos. Conozco bien el del hospital Gregorio Marañón de Madrid y me quito el sombrero. Pero no siempre es así. Morir en una urgencia o en un pasillo no es agradable para nadie. Hacerlo en un rincón de alguna planta sin apenas supervisión tampoco.


Se puede aprender a bien morir

Los seres humanos somos pura levedad pero también tenemos facultades increíbles. Una de ellas es que podemos aprender a bien morir. De hecho lo hacemos desde que somos niños. Cada vez que sufrimos una derrota, una pérdida, una pequeña muerte. Cada vez que soltamos algo que queremos mucho pero la vida se lleva, cada vez que perdemos alguna persona valiosa para nosotros. A lo largo de la vida vamos encontrándonos con muchas narrativas que tienen que ver con la muerte, con la muerte ajena. Desde las novelas donde no faltan muertos, asesinatos y otros decesos hasta las experiencias de personas que se despiden y lo hacen de una forma ejemplar. En televisión contemplamos miles de muertes cada años tanto reales como ficticias, en el cine, en las series, en todas partes. Curiosamente vemos pocos muertos reales.  A los niños se los escondemos no dejándoles entrar en hospitales ni tanatorios, alejándonoles así de una parte importante de la realidad. Esto les hará dificil construir su propia narrativa del asunto. Frecuentamos poco los cementerios, pensamos poco en la posibilidad de nuestra propia muerte. Para aprender a bien morir es necesario empezar a construir una narrativa apropiada desde jóvenes donde integremos que vida y muerte son conceptos hermanos que se necesitan mutuamente. Aprender a mirar con serenidad el arbol seco, el insecto o la mascota muertas o el familiar en el tanatorio son experiencias que irán construyendo en nosotros una narrativa que acepte lo que hay: la muerte es parte de la vida, la vida es parte de la muerte.




Con este texto tan solo invito a tomarnos un momento para reflexionar sobre nuestra propia muerte y la de la gente que nos importa. Necesitamos la muerte para explicar la vida, como la sombra para explicar la luz. La buena noticia es que podemos darnos cuenta de que muerte y vida son dos manifestaciones imbricadas que no podemos separar y transformar así nuestro miedo. Si fuéramos capaces de contemplar o imaginar nuestra propia muerte ya estaremos dando un paso para vivir una vida menos asustados.




viernes, 13 de junio de 2014

Gladiadores con raqueta










No tengo ni idea de tenis. No sé jugar y no me agrada ver televisión. Hace unos días todo confabuló para que asistiera como telespectador a la final de Roland Garros protagonizada por Nadal y Djokobik. Puede disfrutar de los últimos juegos. Vi a dos tipos duros luchando. Lo hacían con exquisita elegancia. Usaban al máximo sus facultades físicas y mentales para destruir el juego enemigo. Fuerza, precisión, constancia, arrojo, puntería, concentración. En un lado de la pista puede ver a miles de guerreros baleares blandiendose en batallas más allá del tiempo. En el otro una ingente turba de aguerridos croatas en lance de batalla. En esta ocasión no hubo heridos ni muertos, tan solo un ego algo magullado. Me di cuenta de que lo que justifica los deportes de masas es el pequeño gran paso de dejar de ser espectadores del sacrificio de algún viviente a ser testigos de un evento sin sangre. 
 

Reconozco que se puede llegar a experimentar cierta catarsis en estos acontecimientos, sobre todo si uno los contempla en el mismo escenario rodeado de una multitud. Pero algo me dice que no mejoran la salud, más bien nos confunden. Cuando uno acaba de ver un encuentro deportivo que deja a sus protagonistas exhaustos suele terminar buscando algo de comer o de beber para reponerse… del esfuerzo ajeno, si no lo estaba ya haciendo cómodamente sentado en su sofá. La sedentarización máxima de nuestras sociedades se compensa parcialmente con la visualización de gestas deportivas de todo pelaje. No nos engañemos, por mucho tenis que veamos nuestros cuerpos no mejorarán un ápice su forma física. 

Prefiero seguir la sabiduría de mi abuelo: apagar la televisión y salir a pasear o a correr. No hace falta mucha complicación, tan solo tomar conciencia del escaso movimiento que imprimimos a nuestro día a día y tratar de compensarlo regalándonos tiempos de movimiento que nos harán, con alta probabilidad, un poco más felices. 


Foto: wikipedia




Gladiadors estafa raqueta




No sóc Expert en tennis. No si Jugar i no m'agrada veure Televisió. Fa UNS Dies TOT confabular Per Què assistís COM teleespectador a la de final a Ronald Garros protagonitzada porció Nadal i Djokobik. POT GAUDIR Dels Últims jeux. Vaig veure un dos Tipus durs Lluitant. El feien estafa exquisida Elegància. Usaven al màxim sos Facultats físiques i mentals paràgraf Destruir L'Enemic game. Força, precisió, constància, empenta, punteria, Concentració. En Un Costat de la pista pot del Rubro Veure milles D'guerrers balears blandiendose en Batalles Més enllà del Temps. En L'Altre Una ingent torba de aguerrits croats en la llança de batalla. En Aquesta OCASIÓ sense Ferits HAVER NI morts, bru Només Un algorisme masegat ego. Em vaig Compte de Que El Que justificació dels Esports de masses és el Petit Gran Pas de DEIXAR de servei espectadors del Sacrifici d'algun vivent un servei Testimonis De sang sense pecat Esdeveniment.


Reconec Que Es Pot Arribar a Experimentar CERTA catarsi en AQUESTS Esdeveniments, Tot sobre si un de l'els contemplació en el Mateix Escenari ENVOLTAT D'Una Multitud. Però alguna cosa em donats Que No MILLOREN la Salut, Mas Bé ens confonen. D'Quan UN S'ACABA de veure sense trobada esportiva Que deixa una suspensió Protagonistes exhausts sol Acabar Buscant Una mica de menjar o de beure paràgraf refer ... l'Esforç aliè, si no ho estàvem ja Fent còmodament Assegut En seu sofà. La sedentarització Maxima De Les nostres societats si compensa parcialment l'estafa Visualizacion de gestes esportives de Tot pelatge. No Ens enganyem, porció del molt tennis Que vegem nostres cossos sense gens sense milloraran do forma física.
Prefereixo Seguir la Saviesa del meu avi: APAGAR la Televisió i sortir a passejar o córrer. No Manca Fa complicació molta, només bronzejat Prendre Consciència del Escàs Moviment Que imprimir un our Dia a dia i TRACTAR de compensar regalant Temps de Moviment Que ens Faran, amb alta probabilitat, Una mica Més feliços.
(Traducció automàtica. Demano disculpes Pels nombrosos Errors)





Gladijatori reket




Nisam stručnjak za tenis. Nemojte igrati, a mi se ne sviđa gledanje televizije. Nekoliko dana svi urotili da prisustvuje kao gledatelj finalu glumi Ronald Garros Nadal i Djokobik prije. Možete uživati ​​u najnovijim igrama. Vidio sam dva frajeri bore. Učinili su to s izuzetnom elegancijom. Oni koriste svoje pune fizičke i mentalne moći uništiti neprijateljske igru. Snaga, preciznost, ustrajnost, hrabrost, cilj, koncentracija. S jedne strane staze možete vidjeti na tisuće Baleare blandiendose ratnika u bitkama izvan vremena. U drugi veliki mob iskusnih Hrvata u bitci kopljem. Ovaj put nije bilo ozljeda i smrti, samo su neki Povrijeđen ego. Shvatio sam da je ono što opravdava masovne sport je veliki mali korak da se zaustavi se gledatelji klanje bilo živog svjedoka događaj bez krvi.


Priznajem da ćete možda doživjeti katarzu u tim događajima, pogotovo ako se razmišlja na istoj pozornici okružen gomilom. Ali nešto mi govori da ne poboljšavaju zdravlje, a nas zbunjuju. Kad samo vidite športski događaj koji ostavlja Iscrpio igrači često završe u potrazi nešto za jesti i piti da se oporavim ... napore drugih, ako već nije radi udobno sjedi na kauču. Maksimalna naseljavanje naših društava djelomično nadoknaditi isticanjem sportskim podvizima svih vrsta. Da ne bude zabune, koliko tenis da vidimo naše tijelo neće poboljšati jedna jota kondiciju.
Radije bih da slijede mudrost mog djeda: isključite TV i ići u šetnju ili trčanje. Nepotrebno puno komplikacija, upravo postali svjesni malo pokreta Tiskamo na našem dana u dan i pokušati nadoknaditi dajući nam vremena da bi nas premjestiti, s velikom vjerojatnošću, malo sretniji.
(Automatski prijevod. Ispričavamo se zbog brojnih pogrešaka)

jueves, 12 de junio de 2014

Internet como fuente de información independiente









Un periódico pueden manipularlo o censurarlo. Internet de momento no, por eso les da tanto miedo. La sociedad civil necesita grados de libertad. Al ser la libertad de prensa cuestionada por aquel que la financia cada vez es más importante recabar información libre en medios digitales. Cada ciudadano puede ser una fuente de información, una fuente que será más independiente mientras menos intereses ajenos a ella haya en su voz.

Los que tenemos obligaciones sociales por nuestra profesión o nuestro compromiso público estamos llamados tanto a buscar fuentes de información fidedignas como a tratar de producir información o contenidos de cierta calidad. En el mundo sanitario esto es cada vez más importante. La iniciativa Alltrials está intentando que se publiquen los resultados de todas las investigaciones que se hacen con fármacos y no solo los resultados favorables a los mismos. Mientras esta transparencia no sea posible únicamente podremos acceder a visiones críticas que aporten algo de objetividad frente a tanto sesgo dentro de los medios que la web social nos proporciona.




miércoles, 11 de junio de 2014

Una cosa es predicar (promoción de la salud) y otra dar trigo (resultados en salud)








Los profesionales sanitarios dedicamos mucho tiempo a tratar de promocionar la salud. Tiempo de consulta en el que aconsejamos a nuestros pacientes sobre hábitos de vida y otros aspectos. Pero ¿qué ocurriría si todo este esfuerzo no sirviera para nada?

Acaba de salir publicado el Inter99 un estudio poblacional randomizado que analiza 59 616 personas en un suburbio de Copenhague analizando el efecto de medir factores de riesgo cardiovascular y proporcionar consejo repetido para prevenirlo durante 10 años. Pese a todos los esfuerzos que se hicieron en este sentido no mejoró la salud cardiovascular de la población.


Tal vez tengamos que pensar más las causas de las causas como mi amigo Rafa Cofiño no se cansa de explicar. Tal vez tengamos que dejar de hacer cosas en el sistema sanitario y dedicarnos a otras(@enriquegavilan), como también venimos diciendo desde hace años.


Una cosa es decirle al paciente lo que tiene que hacer para mejorar su salud y otra que éste pueda o quiera hacerlo. 

Me aplico la autocrítica, con frecuencia no me pongo suficientemente en los zapatos del paciente y en otras muchas ocasiones no conozco su casa (por no haber hecho ninguna visita a su domicilio) por lo que conozco verdadéramente poco de él. Mientras el sistema sanitario no cruce esta barrera (y para eso me necesita a mí y a la enfermera comunitaria) no tendremos ni idea de quién es el paciente y qué es lo que necesita. Ya podremos hincharnos a tecnología, apps, telemonitorización, uniades de alta resolución y juegos de salud... no funcionará.







Effect of screening and lifestyle counselling on incidence of ischaemic heart disease in general population: Inter99 randomised trial

BMJ 2014; 348 doi: http://dx.doi.org/10.1136/bmj.g3617 (Published 9 June 2014)
Cite this as: BMJ 2014;348:g3617


Objective To investigate the effect of systematic screening for risk factors for ischaemic heart disease followed by repeated lifestyle counselling on the 10 year development of ischaemic heart disease at a population level.
Design Randomised controlled community based trial.
Setting Suburbs of Copenhagen, Denmark
Participants 59 616 people aged 30-60 years randomised with different age and sex randomisation ratios to an intervention group (n=11 629) and a control group (n=47 987).
Intervention The intervention group was invited for screening, risk assessment, and lifestyle counselling up to four times over a five year period. All participants with an unhealthy lifestyle had individually tailored lifestyle counselling at all visits (at baseline and after one and three years); those at high risk of ischaemic heart disease, according to predefined criteria, were furthermore offered six sessions of group based lifestyle counselling on smoking cessation, diet, and physical activity. After five years all were invited for a final counselling session. Participants were referred to their general practitioner for medical treatment, if relevant. The control group was not invited for screening.
Main outcome measures The primary outcome measure was incidence of ischaemic heart disease in the intervention group compared with the control group. Secondary outcome measures were stroke, combined events (ischaemic heart disease, stroke, or both), and mortality.
Results 6091 (52.4%) people in the intervention group participated at baseline. Among 5978 people eligible at five year follow-up (59 died and 54 emigrated), 4028 (67.4%) attended. A total of 3163 people died in the 10 year follow-up period. Among 58 308 without a history of ischaemic heart disease at baseline, 2782 developed ischaemic heart disease. Among 58 940 without a history of stroke at baseline, 1726 developed stroke. No significant difference was seen between the intervention and control groups in the primary end point (hazard ratio for ischaemic heart disease 1.03, 95% confidence interval 0.94 to 1.13) or in the secondary endpoints (stroke 0.98, 0.87 to 1.11; combined endpoint 1.01, 0.93 to 1.09; total mortality 1.00, 0.91 to 1.09).
Conclusion A community based, individually tailored intervention programme with screening for risk of ischaemic heart disease and repeated lifestyle intervention over five years had no effect on ischaemic heart disease, stroke, or mortality at the population level after 10 years.



 Puedes ver el artículo completo aquí.


martes, 10 de junio de 2014

Relato: La paliza


Foto: 'Hurt'
http://www.flickr.com/photos/18432246@N00/3575089869




Venía sin cita. En el ordenador pude ver la anotación que la administrativa escribió al margen: golpe en cara, agresión. La hice pasar casi inmediatamente, entró mirando al suelo acompañada de una amiga. Había sido golpeada por su pareja unos días antes al finalizar un partido de fútbol cuyo resultado no le debió gustar, venía por un parte de lesiones. Lentamente fui explorando la superficie de su cuerpo y confeccionando una larga lista de hallazgos a lo largo y ancho de su anatomía. Busqué, médí, describí. Tardé un buen rato en tener preparado el extenso informe que más tarde tuve que rehacer al descubrir en la radiografía una fractura en un dedo. Tras ofrecer un poco de orientación sobre las posibilidades y recursos disponibles terminó la consulta. Quedé exausto. Ser testigo del horror es siempre descorazonador, sobre todo por la posibilidad que nos da de imaginar lo invisible, lo que no se puede ver pero late con fuerza debajo de las aguas. 

Pese a la dificultad de la situación me asombró el coraje de esta persona para dar el paso y decir "basta ya". Ese pequeño paso que nos suele costar a todos la misma vida. Algo llamado dignidad arde en nuestro interior tratando de recordarnos nuestro enorme valor como seres humanos. Lamentablemente no solemos oírlo. Ella sí pudo. Al hacerlo demostró que la injusticia se puede transformar, que de alguna manera todos tenemos la posibilidad de construir otro tipo de mundo.

En los pequeños gestos se esconden las pistas que dotan de sentido la existencia.





lunes, 9 de junio de 2014

Diario de una mamá pediatra, un blog y un libro

,



Si tuviera que regalar un libro a una pareja que va a tener ó tiene ya niños pequeños el libro de Amalia Arce  sería una estupenda opción. Esta mamá bloguera lleva muchos años compartiendo conocimiento y experiencia desde su blog Diario de una mamá pediatra, gracias al que se ha labrado una merecidísima reputación.

Este año Amalia ha dado el paso de escribir un libro y trasladar parte de su conocimiento a un texto clásico bien ilustrado y con un formato cómodo.

Me encantan los libros y este está bien escrito, con criterio y una visión y comprensión del tema que va mucho más allá de la mirada del experto al encarnar en sí misma el doble rol de madre y pediatra.


Si les interesa el tema no se pierdan la experiencia, y si conocen a alguien que le pueda venir bien pásenle la información.








Aprovecho para recordar mi breve  manual de instrucciones del bebé,  Que si bien no salvará la vida a ningún progenitor primerizo puede proporcionar alguna pista útil.



domingo, 8 de junio de 2014

Relato: Felipe, Mohamed y Camilo Sexto








Siempre me gustó el número seis por aquello de que todos los números tienen algo de imprescindible. Siendo conceptos tan efímeros sostienen universos. No considero el seis mi favorito, pero es incuestionable que está de moda. Varias monarquías cercanas han apostado por él dado que tiene propiedades simétricas y cabalísticas que parecen otorgar ventura a los que a este guarismo se encomiendan. No tengo formación esotérica por lo que no les podré abundar en estas cuestiones. Lo que sí les revelaré es mi admiración por la canción ligera de Camilo Sexto que, si bien no representa mi género musical preferido,  tiene el honor de habernos regalado alguna de las melodías más pegadizas de las últimas décadas. En estos tiempos de zozobra institucional tal vez nos produzca cierto alivio gritar aquello de "vivir así es morir de amor" para rescatar un poco de lirismo entre tanta miseria humana. Yo he empezado esta mañana en el espejo. La verdad, me vino bien.















sábado, 7 de junio de 2014

La hora del lenguaje audiovisual ha llegado al mundo sanitario











Como médico en ejercicio sé lo importante que es transmitir de forma clara y comprensible la información sobre salud y enfermedad que el paciente necesita.

No soy el único. Un gran equipo de profesionales apoyamos la iniciativa Vídeos y Salud cuya próxima jornada presencial tendrá lugar en Barcelona el 18 de octubre.

La inscripción es gratuita pero obligatoria al ser el aforo reducido.

Si te interesa el tema o conoces a alguien que se pueda beneficiar del mismo toma nota... y vente!






IV Jornada de Comunicación audiovisual y Salud.

El 18 de octubre tendrá lugar la IV edición de la Jornada #videosysalud 2014 en las instalaciones del Col.legi Oficial de Infermeres i Infermers de Barcelona, que la acoge como organización anfitriona.
Es una jornada abierta a todos, a estudiantes, profesionales de la salud, pacientes, cuidadores, directivos sanitarios, periodistas, ingenieros, educadores, fisioterapeutas, psicólogos, economistas, políticos sanitarios, farmacéuticos y a una larga lista de creadores y profesionales motivados.
En la jornada se trabajarán y debatirán diferentes aspectos sobre el lenguaje audiovisual y sus implicaciones en sanidad. También los asistentes grabarán vídeo junto a nuestro equipo técnico, es recomendable asistir con cámara de vídeo, fotos o smartphone

Programa preliminar:

9.00-9.30 Inscripciones y acogida personalizada
9.30-10. Mesa inicial con Albert Tort, Judith Colell, Rosa Pérez y Salvador Casado, acompañados del equipo de Vídeos y Salud.
10-11. Mesa de experiencias: Como se graban vídeos para niños, de
emergencias y para adultos.
11-11.30. Pausa café + networking
11.30-12.30. Micropresentaciones/Pechakuchas (1 ó 2 salas)
12.30-13.30. Grabación libre
13.30-14.00. Foro de conclusiones y despedida

La jornada se retransmitirá en directo en Internet y se dinamizará en redes sociales contando con vuestra participación virtual.








Com a metge en exercici sé l'important que és transmetre de forma clara i comprensible la informació sobre salut i malaltia que el pacient necessita .No sóc l'únic. Un gran equip de professionals donem suport a la iniciativa Vídeos i Salut la pròxima jornada presencial tindrà lloc a Barcelona el 18 d'octubre .La inscripció és gratuïta però obligatòria en ser l'aforament reduït .Si t'interessa el tema o coneixes algú que pugui beneficiar del mateix pren nota ... i vine !



IV Jornada de Comunicació audiovisual i Salut .El 18 d'octubre tindrà lloc la IV edició de la Jornada # videosysalud 2014 a les instal · lacions del Col · legi Oficial de Infermeres i Infermers de Barcelona , que l'acull com a organització amfitriona .És una jornada oberta a tothom, a estudiants , professionals de la salut , pacients , cuidadors , directius sanitaris , periodistes , enginyers , educadors , fisioterapeutes , psicòlegs , economistes , polítics sanitaris , farmacèutics ia una llarga llista de creadors i professionals motivats .En la jornada es treballaran i debatran diferents aspectes sobre el llenguatge audiovisual i les seves implicacions en sanitat . També els assistents gravaran vídeo al costat del nostre equip tècnic , és recomanable assistir amb càmera de vídeo , fotos o telèfon intel · ligentPrograma preliminar :9.00-9.30 Inscripcions i acollida personalitzada9.30-10 . Taula inicial amb Albert Tort , Judith Colell , Rosa Pérez i Salvador Casado , acompanyats de l'equip de Vídeos i Salut .10-11 . Taula d'experiències : Com es graven vídeos per a nens , deemergències i per a adults .11-11.30 . Pausa cafè + networking11.30-12.30 . Micropresentaciones / Pechakuchas ( 1 o 2 sales )12.30-13.30 . enregistrament lliure13.30-14.00 . Fòrum de conclusions i comiatLa jornada es retransmetrà en directe a Internet i es dinamitzarà en xarxes socials comptant amb la vostra participació virtual .( traducció automàtica , perdó pels errors )







El lenguaje audiovisual no tiene límite. El siguiente mensaje por ejemplo ha sido visto por más de un millón de personas... Imaginen si pudiéramos hacer algo así promocionando la salud.






viernes, 6 de junio de 2014

La pirámide sanitaria inversa


Foto: Gabi Heras








Una de las construcciones conocidas más estable es la pirámide. Las organizaciones humanas piramidales suelen gozar de resistencia y cierta rigidez. Imaginen que creamos una empresa llena de cargos directivos y con pocos profesionales de base, una pirámide inversa, ¿Qué pasaría?

Mejor pregunten ¿qué está pasando? en nuestra sociedad muchas organizaciones están apolilladas por el gran número de cargos altos o intermedios que no proporcionan valor ya sea que hablemos de política, funcionariado o en nuestro caso de sanidad. Gabi Heras comparte con nosotros una foto de una dependencia de gestión de Atención Primaria que parece tomada de un chiste de Gila. Al final se cumple el aforismo "mucho jefe para tan poco indio".

jueves, 5 de junio de 2014

Fernando Casado, un médico en twitter





El doctor Fernando Casado es un referente de sentido común. Se puede decir de pocos. Un médico especialista en medicina familiar y comunitaria que trata de desempeñar una labor digna tanto en consulta como fuera de ella. Es un usuario avanzado de redes sociales y trata de usarlas para producir valor social. Vean este vídeo de RTVE.


Puedes visitar su blog: La sala 3

miércoles, 4 de junio de 2014

el futuro de la medicina: potenciar la atención primaria, reducir el número de especialistas y desmitificar la tecnología



Foto: Halfdan Mahler. Wikipedia



A todos nos gustaría tener la facultad de saber leer el futuro, o por lo menos encontrar las respuestas que en él se encuentran. La medicina actual está sufriendo una tremenda crisis y no solo por el cambio de panorama económico. Llevamos décadas invirtiendo en una medicina hiperespecializada, hipertecnificada e hipermedicalizadora. Una medicina que no consigue dar respuesta a la infinidad de situaciones complejas que a la persona enferma le suceden y que no atiende los aspectos más humanos de trato y acompañamiento.

Cada vez se construyen hospitales más grandes cuando se sabe que ese modelo es muy caro y poco eficiente, cada vez se desatiende más la atención primaria cuando hay datos sólidos de que debe ser potenciada como base del sistema.

Me consta que en el mundo sanitario hay gente muy inteligente por eso me parece paradójico que pese a conocer el camino a seguir nadie se atreva a hacerlo. Antonio Sitges-Serra es un prestigioso catedrático de cirugía que hace unas semanas escribió una muy recomendable reflexión en la que cita a Hafdan Mahler, exdirector de la Organización Mundial de la Salud con la frase que da título a este post. O abrimos la visión de la medicina potenciando paradigmas de gran angular como el de la atención primaria con una mejor coordinación con el paradigma de teleobjetivo especializado ó seguiremos sin dar la respuesta en calidad y eficiencia que la sociedad espera.



Vía Abel Noboa

martes, 3 de junio de 2014

La mejor crema antiarrugas que existe




Niños en la playa. Sorolla







La mejor crema antiarrugas y antienvejecimiento que existe es: EL FOTOPROTECTOR.


En España gozamos de muchas horas anuales de sol. Protégete si quieres mantener sana y bonita tu piel.






lunes, 2 de junio de 2014

La importancia de la sombra para la salud



 Foto: wikipedia



Acabo de terminar de leer "Elogio de la sombra" de Tanizaki, una pequeña obra maestra de un escritor japonés que ya casi nadie recuerda en nuestro medio. La obra desgrana la importancia de la sombra en la cultura japonesa, desde la decoración hasta la arquitectura, desde los utensilios de menaje hasta la propia cocina. Si occidente se caracteriza por la preponderancia del Yang, oriente haría lo mismo con el Inn. Pero al final del camino luz y sombra se dan sentido mutuamente no pudiendo existir por separado. Lo mismo ocurre en el ser humano y en el territorio de la salud y la enfermedad. Nos resulta siempre más sencillo atender a las partes luminosas de nuestras vidas, lo que brilla, lo que hacemos bien. ¿Pero qué pasa con las partes sombrías, la levedad, la contradicción. la zozobra, el miedo, la duda, el error, el horror...?
La enfermedad nos obliga a enfrentarnos con la propia sombra, algo para lo que nuestra cultura y sociedad no nos prepara. Ese careo nos suele asustar y lo delegamos o posponemos todo lo posible. Al final el dolor es tan intenso que no tenemos más remedio que mirar nuestra herida. Ahí comienza la parte interna y personal de todo proceso de sanación. Lamentablemente los profesionales sanitarios no solemos tener el entrenamiento ni la habilidad para contemplar esta faceta del cuidado y facilitar el trabajo del paciente con su sombra. Quizá esto explique porqué cada vez con más frecuencia las personas aquejadas de problemas de salud buscan alivio en terapias psicológicas o medicinas alternativas que atienden este nivel de experiencia.


Les dejo con un fragmento del libro "Sufismo: la transformacón del corazón" del que brevemente expresa un mensaje útil para todo aquel que camina un tiempo de enfermar:


El trabajo interior empieza con la confrontación de la sombra, las partes rechazadas y desconocidas de nosotros mismos. Con aplicación y la práctica de la meditación, lo que fue rechazado y reprimido en el inconsciente aflora gradualmente a la superficie, confrontando a la persona con su "parte oscura". Jung hace hincapié en la importancia espiritual de este proceso y también en su naturaleza desagradable:
"No se alcanza la iluminación imaginándonos figuras de luz, sino haciendo consciente la oscuridad. Este último procedimiento, sea como fuere, es desagradable y poco  popular."
La confrontación y aceptación de la sombra es la piedra angular de todo trabajo interior. La sombra posee el secreto de nuestra verdadera naturaleza. Es el mellizo oscuro que necesitamos para descubrir nuestra propia plenitud. Aquellos aspectos de nosotros mismos que no nos gustan, que despreciamos o nos hacen sentirnos mal, necesitan que los amemos y los saquemos de la oscuridad.
Con el desarrollo del ego nace la sombra. El sendero espiritual nos lleva al inconsciente donde tenemos que afrontar estos aspectos de la sombra. Allí están los guardianes del mundo interior, asustando a aquellos que no son lo suficientemente serios para el viaje. La confrontación con la sombra significa el final de la identidad que creamos nosotros mismos.
Necesitamos fuerza y humildad para aceptar lo que encontramos dentro de nosotros mismos, para soportar el conflicto entre lo que creemos ser y lo que descubrimos que somos. El reconocer que las cualidades que no nos gustan de los demás reflejan nuestra propia naturaleza oscura es el primer paso hacia la integración:
"Miré y miré,
vi y vi,
que lo que yo pensaba que eras tú y tú
en realidad era yo y yo."
Cuando dejamos de echarle la culpa a otros y buscamos en nosotros mismos la causa de nuestras dificultades, veremos la luz sobre nuestra sombra y estaremos menos dominados por su poder. 

 健康阴影的重要性我刚刚读完“阴影颂”由谷崎润一郎,日本作家的小杰作谁记得在我们的地区几乎没有人。工作精确定位的影子在日本文化中的重要性,从​​装饰到建筑,从器皿到厨房本身。如果西方的特点是杨的优势,东方将与酒店这样做。但在光路和阴影的结束给对方给予的意义不能单独存在。在人类和在健康和疾病的领土也是如此。它总是更容易满足我们生活的明亮部分,照什么,我们做什么好。但对于暗的部分,轻率,矛盾。焦虑,恐惧,怀疑,错误,恐怖...... ?本病迫使我们面对我们自己的影子,东西,我们的文化和社会不准备我们。对抗吓唬我们,我们委托或推迟一切。最终,疼痛是如此激烈,我们别无选择,只能看我们受伤。因此,在整个治疗过程中的内部和个人的部分开始。不幸的是健康专家通常不具备培训,或考虑护理这方面并促进病人与自己的影子的工作能力。也许这可以解释为什么越来越多的人们往往从健康问题困扰寻求救济的心理疗法或替代药品的处理经验这个水平。我离开你的梅萨电工简要表达的人谁走生病的时候有用的消息的博客文章:内饰做工与阴影的对抗,我们自己的拒绝和未知的部分开始。与冥想,这是拒绝,压抑在无意识的应用和实践中逐步上升到表面,面对人的“阴暗面” 。荣格强调了这一过程,也是其不愉快的自然精神的重要性:
 
“光照明的想象数字是不够的,但使黑暗意识。后期过程中,在任何情况下,是不愉快的和不受欢迎的。 ”
 
阴影的对抗和验收是所有室内工作的基石。影子持有我们的真实本性的秘密。这是黑暗的双胞胎,我们需要找到自己的成就。我们自己那些方面,我们不喜欢,我们鄙视或让我们感觉不好,他们需要爱他们,带他们走出黑暗。
 
随着影子自我的发展诞生了。的精神之路通向无意识的,我们必须处理的影子这些方面。有内心世界的守护者,吓唬那些谁不换行了足够严重。与阴影的对抗意味着身份的结束,我们创造我们自己。
 
我们需要力量和谦卑接受了我们在我们自己发现,支持的是我们认为我们是什么,我们发现了冲突。认识到我们不喜欢别人反映我们自己的黑暗本性的特质是走向融合的第一步:
 
“我看了又看,vi和vi中,什么我还以为是你,你其实这是我和我的。 “

 
当我们停止指责别人,看在我们自己的困难,我们的事业,我们会看到我们的影子在光线和他们的意志力少占主导地位。
(我为自动翻译的错误道歉)

domingo, 1 de junio de 2014

Manual de estilo para médicos en redes sociales

Dibujo de Mónica Lalanda









Hablar en público requiere de unas formas diferentes al habla privada. Dado que las redes sociales son la nueva plaza del pueblo parece sensato aprender unas mínimas normas de etiqueta basadas en el sentido común y la prudencia. Está claro que quien abre la boca se equivoca, pero nunca tuvimos tantos ojos fijos en nosotros como ahora. Los médicos nos hemos comunicado entre nosotros y con la sociedad usando un rígido paralenguaje críptico y arcano. Hemos usado libros y artículos científicos, a menudo vedados para el común de los mortales. Pero internet lo ha cambiado todo. El conocimiento se ha democratizado y la comunicación también. La sociedad está en la web social y los médicos deberían estar allí con ella.

Un equipo de excelentes profesionales de la medicina liderados por Mónica Lalanda  llevan meses trabajando duro para crear una guía que sirva de marco y ayuda a los médicos que se decidan a usar redes sociales e internet como vía de comunicación, aprendizaje y participación. La guía se encuentra ahora en periodo de modificación pública por lo que animo a todo profesional interesado a leerla y participar en su redacción final.

Este proyecto es un ejemplo vivo de un documento colaborativo que se abre a la participación general. En los libros de antes esto no era posible. Ahora no solo es una posibilidad, sino el camino a seguir si queremos enriquecer con inteligencia colectiva nuestras ideas e intuiciones. La OMC, con su presidente a la cabeza, auspicia esta aventura que significa el primer trabajo serio en español a la zaga de las guías Neozelandesa, Inglesa y Canadiense.

Junto a la dra. Lalanda, Rafael Olalde, Beatriz Satué, Rosa Taberner, Marian Jiménez Aldasoro, Jose Antonio Trujillo, Rodrigo Gutierrez Fernandez, y los estudiantes de Medicina Iris Mar Hernández, Jesús José Camacho, Enrique Sánchez Aciaga, Emilio Delgado y Guillermo Jiménez  nos invitan a entrar en un nuevo horizonte de comunicación social en el que encontraremos retos y oportunidades. Las propuestas y visiones que ellos nos señalan nos ayudarán en la navegación de estas novedosas aguas, en las que a veces nos mojaremos, naufragaremos y atravesaremos tormentas pero que nos llevarán, si el viento y las corrientes son propicias, a tierras y mundos por explorar.



Puedes descargar la guía en esta página y dejar tus comentarios.



 Comparto un documento breve de la web del proyecto con las ideas fuerza de la guía. Puedes hacer comentarios en la parte inferior

MANUAL DE ESTILO PARA MEDICOS Y ESTUDIANTES DE MEDICINA SOBRE EL BUEN USO DE REDES SOCIALES


  • RESPETAR LA CONFIDENCIALIDAD Y EL SECRETO MÉDICO
Si se vierte información clínica en Redes Sociales, es siempre importante:
-Asegurarse que el paciente no es reconocible ni identificable no solo a través de las imágenes o datos sino por asociación respecto a localización del médico, centro sanitario, especialidad…etc
-Hacer un uso profesional buscando un objetivo claro siempre en beneficio de un paciente en particular o de la medicina académica en general (ya sea por motivos docentes o de intercambio con otros profesionales); evitando sensacionalismo y morbosidad
-Tener cautela en el uso de sistemas de intercambio de información en las cuales la seguridad de los datos enviados está en entredicho (leer las condiciones de privacidad y uso de las aplicaciones de mensajería)
-Recordar que no es sensato el almacenamiento en teléfonos móviles u ordenadores portátiles de información o imágenes no encriptadas.
-Pedir permiso al paciente antes de sacarle una foto y explicarle en términos que pueda entender cual es el objetivo de esa fotografía.

  • EVITAR CONSEJO MÉDICO DIRECTO A PACIENTES VIRTUALES
Cuando al aparecer en redes como médicos, cualquier usuario (conocido o desconocido) nos realiza una consulta on-line, es importante tener en cuenta que:
-No existe la obligatoriedad  de contestar (no es una situación de buen samaritano), pero si es adecuado y muy deseable  redirigirle a una fuente fiable (página web o blog) donde pueda resolver sus dudas o indicarle que consulte a su propio médico.
-Puede ser recomendable aprovechar el poder amplificador de las redes sociales para resolver dudas que pueden ser de interés general y realizar así una labor divulgadora que puede ser muy enriquecedora (salud pública, promover hábitos de vida saludables, fotoprotección, etc.).
-Debemos ser especialmente prudentes en el caso de consultas de otros profesionales (segunda opinión), en especial cuando éstas incluyan fotografías y datos del paciente reconocibles por terceros.

  • MANTENER UNA  IMAGEN VIRTUAL PROFESIONAL Y ADECUADA 
Cuando un profesional elige libremente presentarse en Redes Sociales utilizando su título de médico o con uniforme de médico en su avatar, es importante que recuerde que de alguna manera está dando una imagen corporativa respecto a la profesión. Es por lo tanto deseable:
-Evitar un uso inadecuado e inconveniente de las redes sociales que pueda suponer una merma de la capacidad de representación o en la confianza de nuestra sociedad por sus profesionales médicos. Es aconsejable ajustarse a las expectativas existentes en la sociedad con respecto al ejercicio médico.
-Evitar actitudes insensibles, frívolas o poco acordes con unas elementales normas de urbanidad, es decir, educación, cortesía y respeto.
-No opinar con ligereza respecto a temas médicos, actuar y comportarse con prudencia y valorar siempre el contexto, los interlocutores y el tema abordado, así como las referencias y fuentes utilizadas (en intercambios directos o en blogs…etc)

  • EVITAR QUE EL USO DE NUEVAS TECNOLOGÍAS DESVÍEN NUESTRA ATENCIÓN DURANTE LA CONSULTA DIRECTA CON PACIENTES 
Con este objetivo, es importante:
-Evitar interrupciones particularmente si pueden afectar a la intimidad y confidencialidad de los datos.
-Evitar hacer y recibir llamadas telefónicas o intercambios virtuales que no sean absolutamente imprescindibles, y en ese caso solicitar autorización y ser lo más cuidadosos posibles.

  • EJERCER RESPONSABILIDAD SOBRE LA INFORMACIÓN MÉDICA  DIFUNDIDA EN REDES SOCIALES
Como parte de nuestra presencia como profesionales de la salud en redes sociales, es importante tener en cuenta que:
-La información médica difundida en redes sociales debe ser comprensible, veraz, ponderada y prudente. La competencia que nos da nuestra formación profesional hace que nuestras opiniones puedan considerarse como referente
-La responsabilidad sobre la información médica en redes sociales no se diluye porque el receptor de la misma sea múltiple, simultaneo o desconocido. La posibilidad de interacción es además una enorme ventaja
-La creación y difusión de contenidos de calidad, no siendo una obligación profesional, si es muy aconsejable (promoción de blogs, páginas web y foros virtuales)
-Es altamente deseable estar alerta e interceptar, siempre que sea posible y adecuado, información médica no veraz que pueda alarmar a la población o poner en riesgo su salud

  • MANTENER EL RESPETO EN LA INTERACCIÓN CON COMPAÑEROS O EN LOS COMENTARIOS SOBRE ELLOS
-En caso de discrepancias sobre temas médicos o profesionales las redes sociales pueden ser un instrumento para el diálogo. En cualquier caso, se deben evitar las descalificaciones y las expresiones peyorativas sobre compañeros y otros profesionales sanitarios.
-Se debe evitar las alusiones a los ámbitos personales y privados de los otros compañeros.

  • REALIZAR UN BUEN USO DE LA PUBLICIDAD Y LA MARCA PERSONAL DEL MÉDICO
-La reputación del profesional, tanto dentro como fuera de la red, es uno de los mayores activos de cualquier médico o institución sanitaria. La promesa de valor de cualquier profesional o institución sanitaria debe respetar la libertad y dignidad de los pacientes, y ser justa con su realidad.
-El prestigio profesional médico, es el que fomenta las relaciones de confianza con los pacientes, que puede hacerse más visible a través de la publicidad, el marketing y la marca personal. Estos han de ser siempre objetivos, prudentes y veraces.

  • REDES SOCIALES Y CÓDIGO DE DEONTOLOGÍA
Es necesario tener presente los artículos del Código de Deontología que tratan de este tema:
ARTÍCULO 26. 3. El ejercicio clínico de la medicina mediante consultas exclusivamente por carta, teléfono, radio, prensa o internet, es contrario a las normas deontológicas. La actuación correcta implica ineludiblemente el contacto personal y directo entre el médico y el paciente.
ARTÍCULO 26. 4. Es éticamente aceptable, en caso de una segunda opinión y de revisiones médicas, el uso del correo electrónico u otros medios de comunicación no presencial y de la telemedicina, siempre que sea clara la identificación mutua y se asegure la intimidad.
ARTÍCULO 26. 5. Los sistemas de orientación de pacientes, mediante consulta telefónica o telemedicina, son acordes a la deontología médica cuando se usan exclusivamente como una ayuda en la toma de decisiones.
ARTÍCULO 26. 6. Las reglas de confidencialidad, seguridad y secreto se aplicarán a la telemedicina en la forma establecida en este Código.





Puedes descargar la guía completa aquí y hacer comentarios en la parte inferior.
Si eres médico esta es tu oportunidad de participar en un documento vivo que trata de ser una ayuda para muchos profesionales. Muchas gracias de antemano.


sábado, 31 de mayo de 2014

Reputación y ciudadanía


Foto wikipedia




Hoy el verdadero friki es el que no está en internet.

La consultora Llorente y Cuenca ha publicado el libro Reputación y ciudadanía que encontrarán gratis aquí. Creo que es pertinente para entender el resultado de las últimas elecciones y de las próximas. La ciudadanía está harta del actual sistema de representación y la falta de adaptación de la oligarquía política de este país determinará un final parecido al de los dinosaurios.

Les comparto una notas de la presentación del mismo vía Enrique Dans para abrir boca.

  • Reputación como componente líquido,  como moneda constante, como economía
  • La reputación está en la red
  • La red ha cambiado: desde 1996 hasta nuestros días. Canales como meras herramientas,  y dinosaurios buscando la regulación de los que no entienden. Los delitos son delitos y los delincuentes son delincuentes estén en la red, en la calle, en un periódico, en la radio o en la televisión
  • Buscadores como componente imprescindible de esa gestión de la reputación.  El ego-search y su importancia
  • Ciudadanía como reputación colectiva, como fenómeno de administración necesaria para la vida en sociedad
  • Insultar a la ciudadanía, sea calificándolos de perroflautas, de piratas o de lo que sea, va contra la reputación de cualquiera, y es un pecado que no se perdona
  • La política como gestión,  como administración, como eficiencia.  Ideologías clásicas reducidas a la caricatura,  a algo mucho peor que el opio del pueblo
  • Política como última gran "industria" sujeta a la disrupción. Refuerzo del vínculo entre representantes y representados, gestión profesional y limpia, instrumentos ciudadanos de control, y consultas como método habitual en lugar de cartas blancas cada 4 años.  Votar cada 4 años es a democracia lo que hacer el amor cada 4 años es a vida sexual.
  • La ciudadanía reclama una ley electoral que verdaderamente represente en las cámaras lo que los ciudadanos votan en las urnas, que unos políticos preparados y no corruptos respondan a quienes les votaron, que los jueces sean verdaderamente independientes, y que existan controles ciudadanos para la exigencia de responsabilidad política en todo momento.
  • No son de derechas ni de izquierdas, de hecho,  las etiquetas cada vez les resultan más grotescas y absurdas.  Son ciudadanos. Y quieren cambiar la metodología con la que nos gobernamos.

viernes, 30 de mayo de 2014

La soledad en los tiempos de Google



Foto de Alice Popkorn



Nuestra época se caracteriza por la rapidez y la prisa. Vivimos vidas disparatadas, aceleradas, llenas de ruido y frenesí. En aras de la productividad y la eficiencia hemos sacrificado cosas tan importantes como la familia extensa, las grandes redes de amigos, el tiempo personal de calidad... Cada vez con más frecuencia atiendo en consulta a personas aquejadas de soledad. Cuando ésta no es deseada causa mucho sufrimiento, sobre todo cuando se suma a otros problemas añadidos como sobrecargas emocionales, estrés, enfermedad, pérdidas y un largo etcétera. Cada vez nos sentimos más solos mientras nuestros aparatos nos conectan a más redes sociales. Pese al potente dispositivo tecnológico que nos rodea, pese a todos los adelantos a los que tenemos acceso, cada vez somos más vulnerables dado que nuestras redes sociales reales son mucho más débiles. La dispersión de las familias, los ecosistemas urbanos que separan a los amigos, la rapidez y los flujos de viaje que alejan las personas, hacen que con frecuencia nuestras relaciones de calidad sean más exiguas. Conozco casos de personas jóvenes de éxito que están completamente solas. Algunas de ellas se relacionan por ejemplo con su familia en otro continente utilizando un teléfono móvil inteligente y mantienen contacto virtual con su pareja en otro país, otros son directivos jóvenes que trabajan más de 12 horas al día y no tienen tiempo para tener amigos o pareja. Muchos son personas de edad que viven en su piso totalmente aislados o en residencias de ancianos de las que prefiero no hablar. Cuando una persona está en equilibrio y en tiempo de salud seguramente no tenga grandes problemas para sobrellevar situaciones así. ¿Pero qué ocurre cuando la persona sufre, entra en conflicto, o padece una enfermedad? En los momentos duros de la vida el ser humano necesita de los demás. Como médico me preocupa este punto. ¿Cómo poder ayudar a mis pacientes, en particular a los más vulnerables, para que puedan potenciar su red personal de relaciones? La cuestión es aplicable a todo el mundo empezando por mí. Absolutamente todo ser humano necesita dar respuesta a un sentimiento primigenio de pertenencia a un grupo. Somos gregarios, necesitamos un clan. Acontecimientos deportivos como el fútbol, manifestaciones, protestas o mítines políticos, y un sinfín de situaciones sociales son sucedáneos de este potente sentimiento de pertenencia a un grupo. Lo cierto es que el grupo relacional que un ser humano necesita no ha de ser necesariamente muy grande, bastan pocas personas para que se establezca una red de relaciones funcional. Una relación de calidad se define por la intensidad de atención que vertemos en ella, la cercanía, el afecto compartido, y la confianza. Tomar conciencia de la importancia de estos factores es quizá el primer paso para poder fortalecer estas redes relacionales de calidad haciendo que sean verdadero sustento para nuestra vida ordinaria. La soledad y la pobreza no están tipificados como factores de riesgo para la salud cuando son sin embargo dos de los más potentes. En mi visión de la medicina entiendo que hay que seguir dando pasos para poder cambiar nuestra percepción del concepto de salud y enfermedad que actualmente es muy rígido. Todo lo que hagamos para reflexionar, detectar, y proponer líneas de acción que ayuden al ser humano a no sentirse solo traerán más salud para todos, y claramente menos sufrimiento.





Einsamkeit in Zeiten von Google

Unsere Zeit ist durch die Geschwindigkeit und Eile geprägt. Wir leben verrückt, beschleunigt , voller Lärm und Raserei Leben . Aus Gründen der Produktivität und Effizienz haben wir die Dinge so wichtig wie die Großfamilie , große Netzwerke von Freunden, Mitarbeitern wertvolle Zeit ... Jedes Mal, wenn ich an öfter in Absprache mit Personen, die unter Einsamkeit leiden geopfert. Wenn dies nicht gewünscht verursacht viel Leid , insbesondere wenn sie mit anderen zusätzlichen Problemen wie emotionale Überlastung, Stress, Krankheit , Verlust und so weiter. Jedes Mal, wenn wir mehr allein, während unsere Geräte verbinden wir uns, um mehr soziale Netzwerke. Wir trotz der leistungsfähigen technologischen Gerät um uns herum, trotz aller Fortschritte , die wir Zugriff haben , wir sind immer anfälliger , weil unsere reale soziale Netzwerke sind viel schwächer. Die Dispersion von Familien , urbane Ökosysteme, die Freunde zu trennen , und schnell abfließt Reise, die Menschen machen oft unsere Beziehungen dürftiger Qualität. Ich kenne Fälle von jungen erfolgreiche Menschen, die ganz allein sind. Einige von ihnen sind durch beispielsweise mit seiner Familie auf einem anderen Kontinent mit Smart Mobiltelefonund virtuellen Kontakt mit Ihrem Partner in einem anderen Land zu halten verwandt , andere sind junge Führungskräfte, die mehr als 12 Stunden am Tag arbeiten und haben keine Zeit , um Freunde oder Familie haben . Viele ältere Menschen, die in ihrer vollisoliert Boden oder in Pflegeheimen , von denen ich lieber nicht sprechen. Wenn eine Person in der Balance und in der Gesundheits Es ist vermutlich nicht die großen Probleme , um solche Situationen zu überwinden. Aber was passiert, wenn die Person, die leidet, Konflikt oder eine Krankheit? In den schweren Zeiten des Lebens die Menschen Bedürfnisse der anderen . Als Arzt bin ich diesen Punkt betrifft . Wie kann ich meine Patienten, vor allem die sozial Schwachen , so dass sie ihr persönliches Netzwerk von Beziehungen zu verbessern? Die Frage gilt für alle, die mit mir . Absolut jeder Mensch braucht, um zu einem Ur- Gefühl der Zugehörigkeit zu einer Gruppe zu reagieren. Wir sind gesellig , brauchen wir einen Clan. Sportveranstaltungen wie Fußball, Demonstrationen , Proteste oder Demonstrationen , und eine Vielzahl von sozialen Situationen sind Ersatz dieses mächtige Gefühl der Zugehörigkeit zu einer Gruppe . Die Wahrheit ist , daß die Gruppe, die eine relationale Mensch braucht nicht unbedingt sehr groß sein , einige Leute sind ausreichend für ein Netzwerk von funktionellen Beziehungen errichtet wird . Ein Leistungs-Verhältnis wird durch die Intensität der Pflege, die wir in sie gießen , die Nähe , das gemeinsame Zuneigung und Vertrauen geprägt . Das Bewusstsein für die Bedeutung dieser Faktoren ist vielleicht der erste Schritt , um diese Beziehungsnetzqualitätsso dass sie eine echte Unterstützung für unser gewöhnliches Leben zu stärken. Einsamkeit und Armut sind nicht als Risikofaktoren für die Gesundheit , wenn sie definiert sind , aber zwei der mächtigsten . Aus meiner Sicht der Medizin verstehen, dass wir weitere Schritte unternehmen, um unsere Wahrnehmung von dem Konzept von Gesundheit und Krankheit zu ändern, ist derzeit sehr starr. Alles, was wir tun, um zu reflektieren , erkennen und Handlungs schlagen zu helfen, der Mensch nicht allein fühlen bringen mehr Gesundheit für alle , und deutlich weniger Leid .
( Entschuldigen Sie die Fehler der maschinellen Übersetzung )

jueves, 29 de mayo de 2014

¿Necesitan suplementos vitamínicos las mujeres embarazadas?


Foto vía www.albertg.net


Piense si su madre o su abuela los necesitó. Piense si los millones de mujeres que han existido y han sido madres los han necesitado.

En general una mujer embarazada o que quiera estarlo no necesita suplementos vitamínicos si hace una dieta variada. 

Hay algunas excepciones a esta regla (ver abajo).

En consulta solemos recomendar tomar acido fólico en las primeras 12 semanas de embarazo. No hay evidencia científica de peso que justifique el suplemento de  yodo, hierro u otras vitaminas antes o después del embarazo en una mujer sana.




Atención durante el embarazo

- HIERRO. Recomendación débil: Se sugiere no ofrecer de forma
rutinaria la suplementación con hierro en mujeres gestantes.
- YODO. Recomendación débil: Se sugiere la suplementación
farmacológica durante la gestación con yoduro potásico a dosis de 200
μg/día en aquellas mujeres que no alcanzan las cantidades diarias
recomendadas de ingesta de yodo con su dieta (3 raciones
de leche y derivados lácteos + 2 g de sal yodada).
- ÁCIDO FÓLICO. Recomendación débil: Fuerte: Se recomienda la
suplementación diaria en dosis de 0,4 mg/día (400 μg/día) de ácido
fólico durante las primeras doce semanas de gestación.
En pacientes que utilizan fármacos antiepilépticos se recomienda una dosis
diaria de 5 mg, independientemente del tipo de antiepiléptico que se use.
- OTRAS VITAMINAS. Se sugiere informar a las mujeres embarazadas que
deben evitar la ingesta de suplementos de vitamina A en dosis
superiores a 2.500 UI o 750 μg por su
teratogenicidad.
Se sugiere no suplementar a las mujeres con complejos multivitamínicos
durante la gestación.


Consulta preconcepcional

- En las mujeres que planifican su embarazo se sugiere la suplementación diaria
con 0,4 mg de ácido fólico desde al menos uno o dos meses previos a la
concepción.
En las mujeres con antecedentes de defectos del tubo neural, que han tenido un
hijo anterior con defecto del tubo neural, son diabéticas o están tomando
anticonvulsionantes, se recomienda la suplementación diaria con dosis de 5 mg
de ácido fólico.
- Se sugiere no administrar de manera sistemática una suplementación diaria con
yodo a las mujeres que planifican su embarazo.
- Se sugiere no administrar de manera sistemática a las mujeres que
planifican su embarazo una suplementación diaria con un preparado multivitamínico para
evitar defectos del tubo neural.



Fuente: Guía clínica de la Junta de Andalucía. 

Vía Enrique Gavilán 


miércoles, 28 de mayo de 2014

La hoguera de las vanidades (sanitarias)


Foto de @diariomedico









Antes de ayer estuve en la fiesta que anualmente convoca Diario Médico en el hotel Ritz reuniendo lo más granado del panorama sanitario español. Como llegué muy al final no pude disfrutar de los discursos del director del periódico y del presidente de la OMC con el que sí pude mantener una conversación. El evento no fue tan multitudinario como otros años, no hubo ministros y el consejero de sanidad debió marchar pronto o no alcancé a verle, tampoco acudieron los responsables de la atención primaria madrileña, de esta forma tocamos a mas canapés por comensal. Me llamó la atención estas ausencias, se supone que los perfiles políticos son puestos que implican cuidar su imagen pública y el contacto con la prensa, y en el ágape había decenas de periodistas, parece que hoy se estila la política de despacho (cerrado), también es verdad que no les conozco a todos y tal vez sea más prudente leer la crónica política del evento en el propio diario.

Pude saludar a un buen montón de amigos Miguel Ángel Mañez (directivo hospital de Toledo), Julio Mayol (cirujano), María Pérez (bibliotecaria), Olga Curés (fisioterapeuta), Rafael Timmermans (médico del trabajo), Isabel Perancho (Plannermedia), Irene Tato (agencia de información SC), Elena Escala (comunity manager), Asun Rosado (médica de familia), Sonia López Arribas (presidenta del colegio de médicos de Madrid), Miguel Ángel Sánchez Chillón (médico de familia), Sara Domingo (periodista Diario Médico), Álvaro Sánchez León (periodista Diario Médico), Juan José Rodríguez Sendín (presidente OMC) y otros muchos. Sólo reconocí a tres médicos de familia y me alegró conocer a dos estudiantes de medicina. Eché de menos a mucha gente.

Me retiré temprano con una cenicienta reflexión. ¿Qué pasaría si la sanidad española estuviera en manos de personas creativas, preparadas y emprendedoras en lugar del plantel actual de dinosaurios que devoró con caución los canapés?  Todo está cambiando muy deprisa y no nos damos cuenta. José Luis, fotógrafo de Diario Médico, me comentó en un aparte que hay medios informativos sanitarios con menos visibilidad que @manyez @juliomayol y un servidor juntos; a nivel de creatividad le podría responder lo mismo. Afortunádamente no somos los únicos. Hay mucha gente de distintos perfiles profesionales tratando de dar la vuelta a las cosas desde sus trincheras, mucho valor no reconocido. Si la prensa general y específicamente sanitaria no es capaz de visibilizarlo y potenciarlo tendremos que ponernos las pilas desde las herramientas que la web social pone en nuestras manos.

Esta es la justificación que me anima a acudir a estos eventos cuando suelo estar infinitamente más feliz disfrutando del frescor de mi jardín después de pasar consulta a mis 40 pacientes habituales aquejado de cierta inestabilidad intestinal. Si de verdad queremos cambiar las cosas habrá que meterse en las cocinas y empezar a guisar alternativas.





A Bonfire a Hiúságok (egészségügyi)
Tegnapelőtt voltam a párt által szervezett minden évben a Medical Journal Ritz hotel gyűjtésével tejszín spanyol egészségügyi táj. Ahogy elérte a legvégén tudtam élvezni beszédek újság igazgatója és elnöke , a WTO , amely maga is képes volt tartani a beszélgetést. Az esemény nem volt annyira zsúfolt, mint más években , volt miniszter és az egészségügyi miniszter kellett hagynia a korai vagy sem, utolérte , és nem az elkövetők érkeztek Madrid alapellátás , így játszott nagyobb szendvicseket személyenként. Észrevettem Ezek hiányzások , azt feltételezzük, hogy a politikai profilok pozíciókat , mely magában foglalja gondoskodó közvéleményben kialakult kép és a kapcsolatot a sajtó , és az agapé tucat újságíró , úgy tűnik , hogy a mai politikai irodája szokásos ( zárt) az is igaz, hogy nem tudom őket, és talán okosabb olvassa el a politikai híreket , a rendezvény napján is.Én is köszöntöm a baráti Miguel Angel Mañez ( Steering Toledo Kórház ) , Julio Mayol ( sebész ) , Mary Smith ( könyvtár) , Olga kúrák ( gyógytornász ) , Rafael Timmermans ( tisztiorvos ) , Isabel Perancho ( Plannermedia ) Irene Tato ( SC tájékoztatási ügynökség ) , Elena Scale ( comunity manager) , Asun Rosado ( háziorvos ) , Sonia Arribas López ( elnöke a Medical College of Madrid) , Miguel Ángel Sánchez chillon ( háziorvos ) , Sara Domingo ( DM újságíró ) , Álvaro Sánchez León ( DM újságíró ) , Juan José Rodríguez küldése ( elnök WTO) és még sokan mások . Én csak az elismert három háziorvosok és én örülök, hogy találkoztunk két orvostanhallgatók . Kihagytam egy csomó ember .Én nyugdíjas korán Hamupipőke reflexió. Mi van, ha a spanyol egészségügyi kezében volt a kreatív emberek és a vállalkozók készült helyett a jelenlegi névsora dinoszauruszok megette a szendvicsek óvatosan ? Minden változik nagyon gyorsan , és nem veszik észre . Medical Journal A fotós azt mondta, hogy van egy külön egészségügyi média kevésbé látható @manyez @juliomayol és én együtt ; szintű kreativitás tudna válaszolni ugyanaz. Szerencsére nem vagyunk egyedül . Sok ember a különböző szakmai profilok próbálva a dolgokat a lövészárkok , még nem ismert értéket. Ha az általános sajtó és különösen az egészség nem tudja , hogy támogassák azt , és mi lesz, hogy látható minket a társadalmi webes eszközök , hogy a mi kezünkben van.Ez az indoklás , amely arra ösztönzi , hogy menjek el az események , amikor a talaj végtelenül boldogabb élvezi a hidegvérrel a kertemben . Ha szeretné változtatni a dolgokat meg kell bejutni a konyhába, és indítsa el a főzés alternatívákat .(automatikus fordítás mentség végtelen hiba)